همان طور که می دانید، قیام امام حسین (ع) در سال 61 هجری رخ داد. در آن زمان هنوز مردم ایران با ابعاد فضایل اهل بیت (ع) آشنایی نداشتند و بیش تر تحت تأثیر اوضاع فرهنگی، سیاسی و اجتماعی جامعه آن زمان بودند که بر اساس سیاست خلفا اداره می شد. افزون بر آن، اسلام هیچ گاه خواهان جنگ نیست و امام حسین نیز خواستار جنگ نبود. اصلا به قصد جنگ سرزمین مکه را به سوی عراق ترک نکرد تا آن که به همراه لشکریانی از اطراف و اکناف عربستان و عراق وارد سرزمین کوفه گردد. تاریخ گواه بر این است که امام حسین برای اجابت دعوت کوفیان به سوی آن دیار حرکت نمود. طبیعی است در چنین شرایطی به قشون کشی و گردآوری همرزم، نه نیازی هست و نه اصلا شایسته می‌باشد. پس بنای امام بر این نبود که با لشکری که دارای آرایش نظامی و جنگی است، به سوی عراق حرکت کند، تا این سؤال پیش آید که چرا ایرانیان به کمک امام حسین نشتافتند؛ وگرنه ایرانیان از دیرباز در زمره موالیان اهل البیت بوده و همواره خوش درخشیده اند. بنا به گفته دینوری، بیش تر سپاه همراه مختار در نبرد با شامیان که به خونخواهی امام حسین به پا خواسته بودند، ایرانی بودند. این نیز مدال افتخاری است برای ایرانیان. (1) شاهد این امر که مردم ایران دلباخته اهل بیت بوده و هستند، این است که بعد از شهادت امام حسین (ع) که مردم با مظلومیت امام حسین و جنایات یزید آشنا شدند، مردم ایران درقیام مختار که به عنوان خون خواهی امام حسین (ع) صورت گرفت، شرکت نمودند. مرحوم دهخدا می نویسد: ایرانیان به نهضت توابین و قیام مختار و خروج زید بن علی و یحیى بن زید، رنگی خاص بخشیدند. پیش از قیام مختار، روزی وی با مغیرة بن شعبه در بازار کوفه می‌گذشتند. مغیره که از علاقه مردم عراق مخصوصاً ایرانیان مقیم عراق نسبت به اهل بیت پیامبر آگاه بود،‌ به مختار گفت: مطلبی می‌دانم که اگر آدم با تدبیری به آن چنگ بزند،‌ مردم به خصوص ایرانیان از او حمایت می‌کنند و تا سر حد جان از او پیروی می‌کنند! مختار گفت:‌ این مطلب کدام است؟ مغیره گفت: دعوت آنان به یاری آل محمد و خونخواهی آنان. (2)
دکتر زرین‌کوب می‌نویسد: در قیام مختار به خونخواهی امام حسین، بسیاری از موالی که مسلمانان ایرانی بودند، به او پیوستند و بیش از همه نسبت به امویان خشم و کین نشان دادند. (3)
برخی مورخان دیگر نیز می‌نویسند: این موالی (ایرانیان و سایر عجم‌ها) که در کوفه فراوان بودند و کسب و تجارت کوفه غالباً در اختیار آنان بود، به سپاه خونخواهان شهدای کربلا پیوستند. فزونی آنان در لشکر مختار و ابراهیم و توجه این دو فرمانده به ایشان، به حدی بود که خشم اشراف عرب را بر می‌انگیخت. (4)
این وضع، ادامه داشت تا این که در زمان قیام زید بن علی، بیش تر موالی عراق، ایرانیان ری، جرجان و خراسان نیز تحت تأثیر قیام وی قرار گرفتند. (5)

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: